Dekadencki koniec wieku

Fin de Siecle (z języka francuskiego: koniec wieku), to barwny okres, związany nie tylko schyłkiem burzliwego XIX wieku, ale i pewnej tradycyjnej, akademickiej formy sztuki. Na salonach brylowali wówczas dandysi, dekadenci. Niektórzy z artystów porzucali uporządkowany tryb życia, skłóceni ze społeczeństwem, prowadzili prowokujący styl bycia jako bohemy artystyczne. Głównymi odbiorcami kultury stało się mieszczaństwo. Część owej grupy kultywowała nadchodzący nowy porządek sztuki, bunt przeciwko dotychczasowym, ograniczającym zasadom moralnym. Kultywowali niczym nieograniczoną wolę życia. W literaturze, malarstwie, grafice i rzeźbie pojawiały się nieobecne dotychczas w takim natężeniu: erotyzm, makabra, groza i śmierć. Sztukę zdominował styl zwany secesją.

Czas artystycznej swobody
Charakterystyczne dla tych czasów było dekoracyjne traktowanie wszelkich wytworów. Nowy styl miał ogarniać całe życie nowoczesnego człowieka. Jako pełnoprawne dzieła sztuki traktowano już nie tylko malarstwo i rzeźbę, ale również biżuterię, meble i reklamy. Charakterystyczne dla dzieł tamtej epoki są płynne, faliste linie, linearyzm. Artyści kreowali swobodne układy kompozycyjne, asymetrię. Stosowali subtelną, często pastelową lub stonowaną kolorystykę. W niektórych kręgach (jak np. u wiedeńskiego malarza Gustave’a Klimta) popularne było stosowanie złota w malarstwie. Powszechne stało się umieszczanie ornamentów, abstrakcyjnych lub florystycznych, na niemal każdej wolnej przestrzeni. Ulubionymi motywami twórców był świat przyrody, a także fantastyka. Postaci ludzkie, pojawiające się na sztuce to przede wszystkim kobiety ujawniające często swoje niepokojące, mroczne oblicze.

Piękno i brzydota
Najważniejsze ośrodki secesji to Francja, Belgia, Austria, Niemcy i Anglia. Wśród dzieł różnorodnej wizualnie epoki wiktoriańskiej, można odnaleźć doskonałe prace secesyjnego plastyka Aubreya Beardsley’a. Ilustrator ten wywoływał skandale swoim trybem życia. Nie mniej kontrowersji wzbudzała jego sztuka – w większości czarno-białe przedstawienia ukazujące mroczne zakamarki duszy. Odmienną kreację człowieka końca wieku prezentują kompozycje czeskiego twórcy Alfonsa Muchy. Piękne nimfy, modne paryżanki na plakatach otacza luksus i szeroka paleta barw. Zarówno kolorowe dzieła Czecha, jak i ponure kompozycje Anglika stały się preludium do europejskiej sztuki nowych czasów – XX wieku.odrzucał logikę w budowaniu formy i treści w sztuce, koncentrując się przede wszystkim na emocjach oraz podświadomości.