Burzliwe życie i twórczość Tamary Łempickiej

Blichtr, elegancję i styl życia bogatych sfer okresu międzywojnia uwieczniała na swoich obrazach Tamara Łempicka. Artystka, z pochodzenia polsko-rosyjska Żydówka, wychowywała się w Warszawie. Jako dziewczyna z zamożnej rodziny, miała wielokrotnie szansę wyjeżdżać za granicę, gdzie poznawała dzieła mistrzów malarstwa, przede wszystkim z epoki Odrodzenia. Już w nieco starszym wieku przeniosła się do rodziny, do Petersburga. Tam, poza uczestniczeniem w licznych balach, uczęszczała na upragnione lekcje rysunku. Dalszą edukację kontynuowała już we Francji, dokąd wyjechała ze swoim świeżo poślubionym mężem oraz małą córeczką. To właśnie paryska szkoła, ale również atmosfera powojennego miasta przyczyniła się do rozwoju stylu słynnej malarki.

Mistrzyni portretu
Od swoich mistrzów – nabisty Maurice’a Denis oraz kubisty Andre Lothe’a, nauczyła się doskonałego posługiwania formą i kolorem. Łempicka łączyła różne style. Na jej płótnach można odnaleźć echa baroku, renesansu, teatralizacji w stylu akademizmu. Jednocześnie uproszczenie brył i geometria jej form wywodzą się od dwudziestowiecznego kierunku awangardowego – kubizmu. Malarka ukazywała piękne, wystylizowane postaci ze swojej epoki w ekspresyjnych pozach. Na twarzach modeli rzadko pojawiają się emocję. To, co najbardziej eksponowała, to struktury materiałów, wyrafinowane ustawienia, bogata biżuteria i przyciągające wzrok atrybuty. Dużą rolę w kompozycji gra wręcz teatralne tło – zazwyczaj połyskujące tkaniny ułożone w geometryczne fałdy i falbany. Niewątpliwy powab dzieł artystki spowodował, że szybko zyskała ona sławę, a jej działa pokazywano w najważniejszych metropoliach Europy.

Skandalistka z wyboru
Łempicka słynęła z wytwornych przyjęć, które organizowała w swoim bogatym apartamencie. Jednocześnie ciężko pracowała, rozwijała swój styl pod wpływem ciepłych słów publiczności i własnych pragnień. Nie zniechęcały jej ostre słowa krytyki, która uznawała jej dzieła za lubieżne i puste. Artystka nie starała się kreować poważnych teorii estetycznych, eksponowała piękno oraz styl swojej epoki. Do historii przeszły jej słynne ujęcia kobiet, które niekiedy służyły za ilustracje do żurnali modowych.

W czasie II Wojny Światowej praktycznie przeniosła się już na stałe do Ameryki (na początku do Stanów, później Meksyku). Choć wciąż tworzyła, jej późne dzieła nie dorównywały słynnym kompozycjom z okresu międzywojnia. Przez wiele lat zapomniana, dożyła czasów, kiedy jej elegancka twórczość wróciła do łask, m.in. dzięki promowaniu przez celebrytów oraz twórców filmowych.